Tο τσακάλι θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα παρεξηγημένο ζώο. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως «καθαριστής» της υπαίθρου, καθώς ως παμφάγο κυνηγάει τα τρωκτικά ενώ ταυτόχρονα «χτενίζει» τις περιοχές του για οργανικά υπολείμματα όπως πεσμένα φρούτα, ψοφίμια κ.τ.λ

Στο μέγεθος δεν ξεπερνάει έναν σκύλο φυλής Κόκερ. Ζει 8 με 10 χρόνια και στην Ελλάδα απαντάται (με συνολικό αριθμό που δεν ξεπερνάει τα 1500 ζώα) κυρίως σε Έβρο, Βιστωνίδα-Νέστο, Κερκίνη και κεντρική Μακεδονία, Χαλκιδική, Φωκίδα, Πελοπόννησο και Σάμο.

Χαρακτηριστικό του τα ουρλιαχτά που χρησιμοποιεί μετά το σούρουπο για να επικοινωνήσει με την υπόλοιπη παρέα, καθώς και το γεγονός ότι είναι ζώο μονογαμικό.

Το τσακάλι μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια έφτασε από κοινό είδος να απειλείται με εξαφάνιση στη χώρα μας και σήμερα να θεωρείται «Κινδυνεύον», σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ειδών Ζώων της Ελλάδας (Αθήνα, 2009). Η περιοχή εξάπλωσής του έχει συρρικνωθεί σημαντικά σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του '90 και παρόλο που τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε κάποια δείγματα ανάκαμψης στη βόρεια Ελλάδα, συνεχίζει να είναι κατακερματισμένη, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο.

Αντίθετα όμως με την κατάσταση στην Ελλάδα, ο πληθυσμός του τσακαλιού έχει αυξηθεί ραγδαία στη Βουλγαρία και τις λοιπές βαλκανικές χώρες ενώ πλέον εξαπλώνεται και σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Ουκρανία.

Στην Ελλάδα το τσακάλι απειλείται κυρίως γιατί απειλείται το σπίτι του, δηλαδή οι περιοχές χαμηλού και μεσαίου υψομέτρου (οριακά, στην Πελοπόννησο μέχρι 600 μ.), με μωσαϊκό μικρών καλλιεργειών και μεσογειακού θαμνώνα και υγρότοπων με πυκνές συστάδες βλάστησης. Σε αυτές τις περιοχές τα τελευταία 30 χρόνια οι αλλαγές στις καλύψεις γης υπήρξαν δραματικές.

Η παρουσία του τσακαλιού στις αγροτικές περιοχές είναι εξαιρετικά σηµαντική, καθώς το είδος αναφέρεται ως «καθαριστής», αποτελεί δηλαδή σηµαντικό διώκτη των τρωκτικών, ενώ παράλληλα περιορίζει τα οργανικά υπολείµµατα και σκουπίδια (πεσµένα φρούτα, ψοφίµια, κ.ά.). Θεωρείται επίσης πιθανό ότι το τσακάλι ανταγωνίζεται τις αλεπούδες, των οποίων ο µεγάλος αριθµός επιδρά αρνητικά στους πληθυσµούς των πουλιών και των λαγόµορφων. Βεβαίως, µερικές φορές τα τσακάλια προκαλούν και περιορισµένες ζηµιές σε καλλιέργειες κυρίως καλαµποκιού, καρπουζιών και σταφυλιών, καθώς και στην κτηνοτροφία, σε αιγοπρόβατα και νεογέννητα µοσχάρια.

Η εγκατάλειψη των μικρών σε μέγεθος και ένταση καλλιεργειών στην ημιορεινή ζώνη, η μείωση ή/και η εντατικοποίηση της κτηνοτροφίας οδηγούν σε μείωση της τροφής του ενώ, παράλληλα, η εντατικοποίηση της γεωργίας στα πεδινά, η καταστροφή και εκχέρσωση μικρών υγροτόπων και η επέκταση των οικισμών στην παραλιακή ζώνη υποβαθμίζουν το βιότοπο του τσακαλιού.

Την κατάσταση των μικρών πλέον πληθυσμών επιβαρύνουν οι πυρκαγιές, συχνές και καταστροφικές αλλά και τα τροχαία ατυχήματα. Και όλα αυτά σε ένα πληθυσμό που είχε ήδη αποδεκατιστεί καθώς ως το 1990 το τσακάλι ήταν επικηρυγμένο ως επιβλαβές είδος και δεκάδες ζώα θανατώνονταν κάθε χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες διαστάσεις η χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων που εκτός από το τσακάλι, θέτει σε κίνδυνο και πολλά άλλα μοναδικά είδη της ελληνικής υπαίθρου, όπως σπάνια αρπακτικά πουλιά και γύπες, το λύκο και την αρκούδα. Καθώς μικρές ομάδες ή οικογένειες τσακαλιών απομονώνονται, γίνονται όλο και πιο τρωτές στις ανθρώπινες και φυσικές πιέσεις.

Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι η Ελλάδα είναι μια ορεινή χώρα με πολλούς φυσικούς φραγμούς για το τσακάλι. Αν δεν ληφθούν επαρκή μέτρα προστασίας, το μοναδικό αυτό είδος θα αντιμετωπίσει άμεσα κίνδυνο εξαφάνισης στην Ελλάδα.

Είδος: Tσακάλι (Canis aureus)
Οικογένεια: Κυνοειδή
Βάρος: Περίπου 8-11 κιλά (ενδεικτικά, ο γερµανικός ποιµενικός ζυγίζει 35-43 κιλά)
Τρίχωµα: Ποικίλλει από κοκκινωπό µέχρι σκούρο καφετί, σχεδόν µαύρο στη ράχη και λευκό στην κοιλιά. Ουρά κοντή µε µαύρη άκρη.
Βιότοπος: Απαντάται κυρίως σε χαµηλά υψόµετρα, συνήθως σε υγρότοπους ή σε περιοχές µε µεσογειακού τύπου βλάστηση (µακί -πουρνάρια,σχίνους,κτλ- και φρύγανα).
Αναπαραγωγή: Μονογαµικό είδος, ζευγαρώνει στην αρχή της άνοιξης. Το θηλυκό γεννά 2-4 µικρά έπειτα από δύο περίπου µήνες.
Τροφή: Ζώο παµφάγο, τρέφεται µε ασπόνδυλα, αµφίβια, ερπετά, πτηνά, µικρά θηλαστικά και φρούτα.
Προσδόκιµο ζωής: 8-10 χρόνια σε άγρια κατάσταση.
Εξάπλωση: Είδος µε πολύ µεγάλη γεωγραφική κατανοµή, εξαπλώνεται από τη Βόρεια και Ανατολική Αφρική ως τη Μέση Ανατολή και τα τροπικά δάση της Βιρµανίας στη
Νοτιανατολική Ασία. Στην Ευρώπη απαντάται µόνο στα Βαλκάνια, την Ουγγαρία και τη Βόρειο Ιταλία. Στην Ελλάδα έχουν εντοπιστεί πληθυσµοί (λιγότερο από 1000
ζώα συνολικά), σε Έβρο, Βιστωνίδα-Νέστο, Κερκίνη, Χαλκιδική, Φωκίδα, Πελοπόννησο και Σάµο.
Επικοινωνία: Τα τσακάλια επικοινωνούν µεταξύ τους µε χαρακτηριστικά ουρλιαχτά µετά το σούρουπο.

Πηγή: www.wwf.gr

Σχετικα αρθρα...

ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ

Πως τα πουλιά μεταφέρουν θανατηφόρες ασθένειες χωρίς να αρρωσταίνουν

Ο Cryptococcus neoformans είναι ένας μύκητας που βρίσκεται στα περιττώματα των πουλιών και...

ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ

Γνωρίζετε γιατί οι γάτες προσγειώνονται πάντα με τα πόδια τους [video]

Οι γάτες έχουν την ικανότητα να πέσουν από μεγάλο ύψος και να προσγειωθούν με τα πόδια, χωρίς να...

ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ

Πως η εξαφάνιση των σαρκοφάγων ζώων απειλεί τον άνθρωπο και το οικοσύστημα;

Σαρκοφάγα ζώα όπως τα λιοντάρια, οι λύκοι και οι πολικές αρκούδες, μειώνονται διαρκώς τα τελευταία...