Η διεθνής κοινότητα έχει στη διάθεσή της μόλις δύο χρόνια για να καταλήξει σε μια συμφωνία που θα αποτρέπει την απώλεια της βιοποικιλότητας, έναν "σιωπηλό δολοφόνο" εξίσου επικίνδυνο με την κλιματική αλλαγή, προειδοποιούν τα Ηνωμένα Έθνη.
Σε διαφορετική περίπτωση, η ανθρωπότητα μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια την εξαφάνισή της.
Η Κριστιάνα Πάσκα Πάλμερ, η επικεφαλής της Σύμβασης για τη Βιολογική Ποικιλότητα, του οργάνου που είναι αρμόδιο για τη διατήρηση των συστημάτων ζωής από τα οποία εξαρτάται ο άνθρωπος, τόνισε ότι οι πολίτες όλων των χωρών θα πρέπει να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους να ορίσουν φιλόδοξους στόχους μέχρι το 2020, για την προστασία των εντόμων, των πουλιών, των φυτών και των θηλαστικών – δηλαδή των ειδών που είναι ζωτικής σημασίας για την παραγωγή τροφής, καθαρού νερού και τη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα.
"Η απώλεια της βιοποικιλότητας είναι ένας σιωπηλός δολοφόνος", τόνισε μιλώντας στην εφημερίδα Guardian. "Είναι διαφορετική από την κλιματική αλλαγή, στην οποία οι άνθρωποι αισθάνονται τις επιπτώσεις στην καθημερινότητά τους. Με τη βιοποικιλότητα δεν είναι τόσο προφανές, αλλά μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει μπορεί να είναι πολύ αργά", προειδοποίησε.
Ακόμη και πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλν Τραμπ, η Ουάσινγκτον είχε αρνηθεί να επικυρώσει τις συμφωνίας και έστελνε στις διασκέψεις μόνο έναν παρατηρητή. Οι ΗΠΑ και το Βατικανό είναι οι μοναδικές χώρες-μέλη του ΟΗΕ που δεν θα συμμετάσχουν στη σύνοδο του Σαρμ ελ Σέιχ.
Σε σύγκριση με τις συνόδους για την κλιματική αλλαγή, ελάχιστοι αρχηγοί κρατών συμμετέχουν στις συνομιλίες για τη βιοποικιλότητα.
Εντός του Νοεμβρίου εκπρόσωποι από τις 196 χώρες-μέλη της Σύμβασης για τη Βιολογική Ποικιλότητα θα συναντηθούν στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου για να συζητήσουν την κατάρρευση των οικοσυστημάτων και να θέσουν ένα νέο πλαίσιο για τη διαχείρισή τους.
Η Πάσκα Πάλμερ ελπίζει ότι τα δύο χρόνια των εντατικών διαπραγματεύσεων που θα ακολουθήσουν θα κορυφωθούν με μια φιλόδοξη, νέα παγκόσμια συμφωνία που θα υπογραφεί στην επόμενη διάσκεψη, το 2020 στο Πεκίνο.
Μολονότι πολλοί επιστήμονες συμφωνούν ότι η απώλεια της βιοποικιλότητας συνιστά τεράστια απειλή για την ανθρωπότητα, οι δύο προηγούμενες συμφωνίες (το 2002 και το 2010) δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τη χειρότερη απώλεια ειδών στον πλανήτη, μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
Το ζήτημα βρίσκεται πολύ χαμηλά στην πολιτική ατζέντα.
Πηγή: http://www.skai.gr
