Όσο και αν υποστηρίζω πως τα σκυλιά θα πρέπει να μπαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπό προϋποθέσεις φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό. Χθες συνέβη κάτι και μου δημιουργήθηκαν τα εξής ερωτήματα: "Τα σκυλιά μας θέλουν να μπαίνουν στο μετρό;" και "Μπορούν όλα τα σκυλιά να ταξιδέψουν με το μετρό;" Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Από το Σύνταγμα παίρνω το συρμό για Ελληνικό. Δεν είχε θέσεις οπότε στέκομαι όρθιος κρατώντας την μεσαία κολόνα στήριξης. Στην στάση Ακρόπολη μπαίνει στο βαγόνι και στέκεται δίπλα μου μία κοπέλα, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα Jack Rusell. Δεν γνωρίζω τι ηλικία είχε, παρατήρησα όμως πως είχε κομμένη ουρά (!).
Το σκυλάκι είχε όλα τα σημάδια έντονου στρες. Μόλις ο συρμός ξεκίνησε και άρχισε ο θόρυβος άρχισε να γαβγίζει. Η λέξη "γαβγίζει" βέβαια δεν μπορεί να περιγράψει ακριβώς αυτό που συνέβαινε. Μόλις δε στην επόμενη στάση μπήκε κόσμος και στριμωχτήκαμε λίγο, το σκυλί χτύπησε κόκκινα και χτυπιόταν πάνω της.
Είναι φυσικό όταν η ατμόσφαιρα στο βαγόνι είναι αποπνικτική, έχεις τη μασχάλη της μπροστινής στη μύτη σου και ένα σκυλί σε κατάσταση υστερίας να αρχίσουν τα παράπονα. Όλο αυτό το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι τον Άγιο Δημήτριο όπου κατεβήκαμε και περιμέναμε τον επόμενο συρμό.
Ευγενικά πλησίασα την κοπέλα και της είπα:
- Το σκυλάκι είναι στρεσαρισμένο. Γιατί δεν το πάτε λίγο έξω να περπατήσει, να μυρίσει, να κάνει την ανάγκη του και να ξανακατέβετε. Έχετε 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο συρμός.
- Εσένα ποιος σε ρώτησε. Μου απάντησε.
Έκανα ότι συνήθως κάνω σε ανάλογες περιπτώσεις. Χαμογέλασα και πήγα παρακάτω.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στην υπόλοιπη διαδρομή μόνο που αυτή τη φορά είχαμε έντονες -δικαιολογημένα- αντιδράσεις από τους επιβαίνοντες.
Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε τι μπορεί να κάνει ο σκύλος μας και τι όχι. Ο ίδιος ο σκύλος μας "δείχνει" τι μπορεί. Ένας σκύλος που δεν έχει μπει ποτέ στο μετρό είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιβάλλον. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις.
Είναι δική μας ευθύνη να έχουμε προετοιμάσει σωστά το σκύλο από μικρή ηλικία για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει στην υπόλοιπη ζωή του. Είναι η διαδικασία που ονομάζεται Socialisation - Sabituation. Στην χώρα μας χρησιμοποιούμε μία λέξη για την διαδικασία, κοινωνικοποίηση.
Η άποψη μου είναι πως δεν υπάρχει σημαντικότερη διαδικασία στη ζωή ενός σκύλου. Καλύτερα ο σκύλο σας να μην ξέρει να κάθετε, να ξαπλώνει, να περπατά δίπλα σας ή να κάνει κολπάκια αλλά να είναι είναι σωστά κοινωνικοποιημένος. Χωρίς σωστή κοινωνικοποίηση δεν θα μπορέσει ποτέ να ζήσει αρμονικά σε μία οργανωμένη κοινωνία.
Για να επανέλθω στο θέμα του μετρό, υπήρξα μάρτυρας και άλλων περιστατικών. Πριν καιρό ένα Beagle (στο λουρί) πηδούσε πάνω στους επιβάτες για να το χαϊδέψουν και η κηδεμόνας του το έβρισκε χαριτωμένο. Ας ηρεμήσουμε. Καλός ή κακώς δεν αρέσει σε όλους. Δεν σας δίνω άλλα παραδείγματα για να μην κάνω το κείμενο κουραστικό.
Ζητήστε τις υπηρεσίες ενός επαγγελματία και από την ηλικία των 2 μηνών κοινωνικοποιήστε σωστά το σκυλί σας. Είναι λανθασμένη η άποψη πως επειδή τα πάει καλά με τα άλλα σκυλιά ή τους ανθρώπους είναι κοινωνικοποιημένο. Η διαδικασία είναι λίγο πιο πολύπλοκη και χρειάζεται προσοχή.
Οι περισσότεροι πιστεύουμε πως το σκυλί μας είναι κοινωνικοποιημένο μέχρι που με τον άσχημο τρόπο, ανακαλύπτουμε το αντίθετο.
