Η ώρα είναι εννέα. Παίρνω κλειδιά, τηλέφωνο και βγαίνω τη βραδινή μας βόλτα με τη Ziggy. Καθώς προχωράμε, στα 30 μέτρα μέχρι να βγούμε στο κεντρικό δρόμο, πάνω στα αυτοκίνητα, μετράω 14 γάτες. Οι γάτες στη γειτονία μου είναι πολλές, πάρα πολλές. Είναι μία γκρίζα με ρίγες, την βλέπω πάντα γκαστρωμένη. Λες και ήρθε σε αυτό το κόσμο μόνο για να γεννάει. Ευτυχώς που η Ziggy δεν τους δίνει και πολλή σημασία, σχεδόν αδιαφορεί και έτσι δεν έχουμε τσακωμούς.

Μόλις στρίβουμε στο επόμενο στενό αρχίζει ο πόλεμος. Σκυλιά γαβγίζουν από γκαράζ, μπαλκόνια, ταράτσες και αυλές. Έχω ονομάσει το δρόμο "εμπόλεμη ζώνη". Η Ziggy κοντοστέκεται λίγο φοβισμένη, είναι μόλις 3,5 μηνών. Κοιτάει δεξιά, αριστερά, πάνω. Την βλέπω αγχωμένη. «Ziggy...!». Της μιλάω να της αποσπάσω τη προσοχή, «Πάμε!». Σιγά – σιγά ξεμπλοκάρει και περπατάμε μαζί στην "εμπόλεμη ζώνη". Που και που μου ρίχνει καμία ματιά. Την επόμενη φορά θα μετρήσω ακριβώς πόσα σκυλιά κατοικούν σε αυτό το δρόμο. Ξέρω σίγουρα, δύο σε ταράτσα, τρία σε αυλή και τέσσερα σε μπαλκόνι. Γαβγίζουν όλη μέρα! Όοολη μέρα! Ακούω συχνά φράσεις όπως «Ρε Μαρίνα! Πες στο κολόσκυλο να σκάσει!». Φυσικά η Μαρίνα φωνάζει «...στο κολόσκυλο να σκάσει!» κι αυτό γαβγίζει πιο δυνατά. Ναι Μαρίνα μου, καταλαβαίνω τι τραβάς κι εσύ, ούτε το "κολόσκυλο" δεν σε καταλαβαίνει...

Αυτά τα σκυλιά δεν έχουν βγει ποτέ βόλτα. Περπατούν όλη μέρα πέρα δώθε στα 10 τετραγωνικά και όταν περάσει κάποιος περαστικός του γαβγίζουν με κρεμασμένο κεφάλι από τα κάγκελα. Μα τι άλλο να κάνουν τα καημένα. Κάπως πρέπει να εκτονωθούν κι αυτά. Ίσως να φωνάζουν "Βοήθεια!". Εάν αληθεύουν οι αριθμοί, έχουμε στη χώρα μας κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια δεσποζόμενα σκυλιά. Πόσα από αυτά ζουν μια καλή ζωή και πόσα είναι παρατημένα, ποτέ δεν θα μάθουμε.

Θα ήθελα κάποια στιγμή να ρωτήσω. «Μα γιατί πήρατε σκύλο; Για να τον έχετε όλη μέρα μόνο του;». Δεν θα το κάνω όμως. Γνωρίζω τις απαντήσεις. Στην Ελλάδα όποιος έχει μεγαλώσει 2-3 σκυλιά, βαπτίζεται κτηνίατρος, εκπαιδευτής, ειδικός συμπεριφοράς. Ξέρουν τα πάντα! Η πιο αφοπλιστική απάντηση που θα μου δώσουν είναι «Γιατί τι θα πάθει; Σκυλί είναι...». Εκεί πραγματικά αντιλαμβάνομαι πως έχω να κάνω με κάποιον που κάθε προσπάθεια επικοινωνίας είναι χαμένη. Το χειμώνα που μας πέρασε εκτύπωσα ένα άρθρο σχετικά με τα οφέλη της άσκησης, το φωτοτύπησα και το έριξα στα γραμματοκιβώτια των σπιτιών της γύρω περιοχής. Έδωσα βάση σε σπίτια που τα σκυλιά που κατοικούσαν δεν είχαν μυρίσει ούτε το απέναντι πεζοδρόμιο. Τι λέτε να έγινε;

Τις περισσότερες φορές οι σκέψεις μου για τα κατοικίδια αυτής της χώρας είναι τελείως ουτοπικές. Με προσγειώνουν στην πραγματικότητα καθημερινές εικόνες εγκαταλελειμμένων ζώων, ειδήσεις κακοποίησης και απόψεις ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να έχουν σκύλο ούτε σε φωτογραφία. Δεν παραμυθιάζομαι πια πως η πολιτεία είναι ικανή να βρει λύση για τα αδέσποτα ή ότι μπορείς να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποκτήσει σκύλο, εάν δεν μπορεί να του προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα. Οι φιλοζωικές κάνουν ότι μπορούν. Το αναγνωρίζουμε όλοι. Γνωρίζω επίσης ανθρώπους που στερούνται για να φάει ο σκύλος τους ή το αδέσποτο της γειτονίας.

Στη χώρα που ζούμε το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Υπάρχει παντελής έλλειψη παιδείας.

Με αυτές και άλλες σκέψεις φτάσαμε στο παρκάκι που η Ziggy μυρίζοντας μαθαίνει τα νέα της γειτονιάς. Τι τρόμος κι αυτός κάθε φορά. Υπάρχουν κι αυτές οι high tech φόλες που ψεκάζουν στα χόρτα. Κουνάει την ουρά της στο Beagle που κάνει την ανάγκη του λίγα μέτρα πιο πέρα και με τραβάει προς το μεγάλο πεύκο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του μικρού πάρκου. Για τη Zggy όταν βγαίνουμε βόλτα, δεν υπάρχει κάτι με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Υποθέτω πως εκεί βρίσκεται το πιο σημαντικό μήνυμα. Μυρίζει, μυρίζει και όταν το μήνυμα έχει αποκωδικοποιηθεί, με κοιτάει και στρέφεται προς την ανηφόρα που οδηγεί στο σπίτι. «Άντε πάμε για ξάπλα!» της λέω.

Μόλις φτάνουμε σπίτι πέφτει ολόκληρη στο μπολ με το νερό, σκορπάει όσο περισσότερο νερό μπορεί στο πάτωμα, ξαπλώνει πάνω και πίνει ότι έχει μείνει. Αυτό το σκυλί δεν μπορεί να πιει νερό αλλιώς, «σαν φυσιολογικό σκυλί!», που λέει και ο πατέρας μου.

Είναι δέκα πάρα τέταρτο και τα σκυλιά της "εμπόλεμης ζώνης" γαβγίζουν ακόμη.

{cbrelatedarticle count="5" /}