Σε αυτήν την πτήση, νιώθω εξ αρχής και για πρώτη φορά να εκφράσω αποκλειστικά και μόνο την προσωπική μου άποψη, όσο και την άποψη κάποιων φίλων μου που μου ζήτησαν επιμόνως να γράψω. Νιώθω επίσης την ανάγκη, όσο το δυνατόν και όσο με επιχειρήματα, να απαντηθεί. Να βρεθεί, αν υπάρχει, κάποια αντίθετη ή διαφορετική άποψη που να γειώνει κάποια δική μου. Δεν έχω υπάρξει ποτέ τιμητής κάποιου ικαριακού ήθους, δεν είμαι σε θέση να ψυχογραφήσω ούτε να πολιτογραφήσω κανέναν -ακόμα και να ήμουν σε θέση δεν θα το έκανα- και μιλώ μόνο ως μέλος αυτής της μικρής μας κοινωνίας.
Τον Νοέμβριο του 2014, στη 19η συνεδρίαση του Δημοτικού συμβουλίου, έπειτα από αίτημα του Υπουργείου Εσωτερικών, η Δημοτική Αρχή της Ικαρίας κλήθηκε να ορίσει θαλάσσιες περιοχές (παραλίες) για το λούσιμο ζώων συντροφιάς. Ορίστηκαν συνολικά έξι παραλίες, την καταλληλότητα ή την ακαταλληλότητα αυτών ως προς την πρόσβαση (1) ή το είδος της ακτής ως προς τα ζώα, έκρινε αποκλειστικά το γεγονός «ότι-δεν-πατάει-άνθρωπος», δηλαδή μια αυθαίρετη (2) χωροθεσία που απλώς βολεύει το κοινό φοβικό ικαριακό συμφέρον.
Αξίζει πραγματικά ο καθένας μας να αφιερώσει δέκα λεπτά από τον χρόνο του και να ακούσει την ηχογραφημένη συζήτηση του θέματος από τη δημοτική αρχή. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που όλες οι παρατάξεις του Δήμου Ικαρίας (διόρθωση: απούσης της ΑΣΠΙ) βρέθηκαν συσπειρωμένες στη χλεύη, στα «αστειάκια» (3), στα «πρόστιμα που μπορεί να κόβει η δημοτική αρχή στους παραβάτες» (4), στο «παραπλανητικό φιλοζωικό αίσθημα της ασύδοτης κυβέρνησης την-ώρα-που-σακατεύει-κόσμο-στις-πορείες», στον «επιτέλους» διαχωρισμό πολυσύχναστων παραλιών μας -«δεν γίνεται να κάνουμε μπάνιο στη Μεσαχτή και δίπλα μας να έχουμε τα βρομόσκυλα»-, και στο φοβερό επιχείρημα ότι κατεξοχήν οι κατασκηνωτές έχουν σκυλιά συνεπώς αποτελεί μια μεγαλύτερη κλωτσιά για να τους διώξουμε από τις παραλίες!
Ο Δήμος της Ικαρίας λοιπόν (και όλες οι παρατάξεις του) φάνηκε πλήρως ανώριμος και ανάξιος, όχι μόνο στο να διαχειριστεί ένα σοβαρό θέμα που από μόνο του θα μπορούσε να δώσει ώθηση σε ορθές πρακτικές, αλλά κυρίως στο ότι κρύβει κάτω από το χαλί -γιατί θα μπορούσε να έκανε μια εξαιρετική παράλληλη δουλειά με αυτό το ψήφισμα- στο απαράδεκτο γεγονός της παθητικής (ίσως και ενεργητικής) κατάστασης που υφίσταται στην Ικαρία με την κακοποίηση των σκύλων.
Και αυτή ακριβώς είναι και η κυρίαρχη εικόνα των δημοτών μας.
Πέραν λοιπόν από τα αστειάκια και τα γελάκια του δημοτικού συμβουλίου, όσο και να οχλεί, στην Ικαρία υπάρχουν ζώα που βασανίζονται. Υπάρχουν ζώα που ζουν σε συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων και ατάιστα για μέρες, υπάρχουν σκυλιά που τους αφαιρούνται οι κυνόδοντες χωρίς αναισθησία με μια σκουριασμένη τανάλια για ‘να μη δαγκάνουν τα πόδια από τα ψόφια τα κατσίκια και τα τραυματίσουν’. Υπάρχουν σκυλιά που δεν εμβολιάζονται και τρέμουν όταν τα πλησιάσει ανθρώπινο χέρι για να τα χαϊδέψει.
Ευτυχώς, πριν λίγα χρόνια, πολλές οργανώσεις «ρουφιάνων οικολόγων» κατήγγειλαν το γεγονός των βαρελόσκυλων και αυτά τα φαινόμενα τιμωρήθηκαν κατά τρόπο ώστε να έχουν απομειωθεί σε φάση εξάλειψης. Όμως το θέμα της ορθής παιδείας, του σεβασμού των ζώων, του σεβασμού των ιδιοκτητών ζώων συντροφιάς και της συνύπαρξης με όλα αυτά παραμένει ακριβώς το ίδιο.
Λίγες ημέρες μετά την Ανάσταση του 2016, στον οικισμό Ξυλοσύρτη βρέθηκαν ταυτόχρονα νεκρές εφτά γάτες και ένας σκύλος, προφανώς από δημόσια δόλωση φαγητού (φόλα). Και δεν άνοιξε με αυτό το γεγονός ρουθούνι. Την επόμενη ημέρα όλα ήταν ίδια, οι άντρες βγήκανε στους καφενέδες, ο ήλιος έδυσε ένα λεπτό αργότερα λόγω θερινού ηλιοστασίου και η φιλήσυχη – γλετζέδικη – αστειοκρατική ζωή στην Ικαρία συνεχίστηκε «γιατί στο κάτω κάτω δεν δηλητηριάστηκε και κανένας άνθρωπος να τον κλαίμε ρε παιδί μου».
Μεταφέροντας και την δική μου εικόνα σε αυτό, έχω τη χαρά, δυο χρόνια τώρα, να μοιράζομαι την αγάπη, περισσότερο την εμπιστοσύνη, ενός χαριτωμένου θηλυκού σκύλου, σκύλου που δεν μπορεί επιθετικά να καταφερθεί ούτε σε γάτα. Σέβομαι τις ανάγκες και τους φόβους των γειτόνων μου και για το λόγο αυτό το Καλοκαίρι τον περιορίζω σε έναν περίβολο των 20 τετραγωνικών. Έχω την τύχη να βρίσκομαι σε πολύ καλούς γείτονες που ποτέ δε απείλησαν την ακεραιότητά του, ή δεν ενοχλήθηκαν χωρίς λόγο. Ταυτόχρονα μαζεύω τις ακαθαρσίες του και προσπαθώ να ζήσω μαζί του όσο πιο διακριτικά και αθόρυβα γίνεται. Ό,τι κάνει δηλαδή ένας υπεύθυνος ιδιοκτήτης σκύλου (5).
Δεν φτάνει, δυστυχώς όμως, αυτό για την Ικαρία. Στις κυρίαρχες κοινωνικές λογικές της Ικαρίας, θεωρείσαι παράλογος αν απλά κάνεις βόλτα το σκύλο σου, βαστώντας το με ένα λουρί στο δρόμο. Και δεν βαστάς μια κατσίκα που θα σου δώσει κρεατάκι (6). Και δε βαστάς ένα μουλάρι που θα σου κουβαλήσει ξύλα. Και δε βαστάς μια αγελάδα που άμα την κόψεις θα σου δώσει 355 κιλά φρέσκο κιμά.
Και το παράξενο είσαι φίλε εσύ. Εσύ που συντηρείς μια απόλυτη σχέση με το σκύλο σου, τον ταΐζεις και τον εκπαιδεύεις και σε περιγελά μια κοινωνία και ένας Δήμος, όταν το πας παραλία. Και στήνονται αυτοσχέδιες ταμπέλες έξω από τις ακτές «απαγορεύονται οι σκύλοι». Δεν είναι τα κακόμοιρα, αυτά πάνω στα βουνά, που το κλάμα τους σου χαλάει τον ωραίο ύπνο.
Λυπάμαι.
1. Στην παραλία ‘Συρτικό’ για παράδειγμα, μια εξαιρετική αμμώδης ακτή στην ευρύτερη περιοχή της Λευκάδας, όλες οι χωμάτινες προσβάσεις της είναι περιφραγμένες από τους ιδιοκτήτες των περιμετρικών αγροτεμαχίων και κανένας δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει πρόσβαση.
2. Αυθαίρετη: χωρίς καμία χρηστική ή κοινά επωφελή μελέτη ή χωρίς να υπάρξει κάποιος διάλογος με οποιαδήποτε ομάδα ζωώφιλων.
3. Ζώο συντροφιάς μπορεί να είναι και ο γάιδαρος και πραγματικά έξω από τις δημοτικές αίθουσες αυτό δεν αποτελεί αστειάκι.
4. Φυσικά και δεν μπορεί να υπάρχουν πρόστιμα, ειδικά από Δημοτικές Αρχές, όπως και φυσικά οι ποιμενόμενοι σκύλοι σε όλες τις ακτές της Ελλάδας (σεβόμενοι την καθαριότητα κ.τ.λ.) δεν αποτελούν παράβαση.
5. Ναι. Ναι. Ναι. Υπάρχουν και ανεύθυνοι ιδιοκτήτες σκύλων. Υπάρχουν ιδιοκτήτες που εκπαιδεύουν τα σκυλιά να είναι επιθετικά (έχουμε και πρόσφατα παραδείγματα επίθεσης σκύλου σε άνθρωπο στον Άγιο Κήρυκο), υπάρχουν και παραδείγματα απόλυτου μη σεβασμού στην κοινωνία, υπάρχουν και ιδιοκτήτες που δεν μαζεύουν ακαθαρσίες ή δεν ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγιεινή. Είναι όμως ένα εντελώς διαφορετικό θέμα με αυτό και έχει να κάνει με την ίδια έλλειψη παιδείας με την κακοποίηση σκύλων.
6. Τυρί δε σου δίνει κανένα ζώο γιατί το άρμεγμα δεν είναι μόδα στην Ικαρία.
Από τη στήλη του Νικόλα Κουντούπη «ελεύθερες πτήσεις»
http://www.ikariamag.gr
